 شیخ ابوسعید ابوالخیر (۹۶۷ – ۱۰۴۹ میلادی) یکی از برجسته ترین صوفیان و عرفای قرون چهارم و پنجم هجری است که نام او با عرفان و شعر آمیختگی فراوانی دارد. وی در بالاترین سطح اندیشمندان این بخش از فرهنگ عظیم ایران زمین در کنار بایزید بسطامی، حلاجّ، مولانا و ابوالحسن خرقانی شناخته شده است. بزرگانی که شهاب الدین سهروردی از آنان به عنوان ادامه دهندگان فلسفه باستان و حکمت خسروانی یاد کرده است ابو سعید در چهارم شعبان ۳۵۷ هجری در مهنه واقع در ناحیه بین سرخس و آبیورد در خراسان (جمهوری ترکمنستان کنونی) چشم به جهان گشود و در سال ۴۴۰ هجری قمری دیده از از جهان فرو بست ابو سعید ابوالخیر تحصیلات اولیه خود را در ادبیات عربی آغاز کرده ، پس از مدتی در ۲۳ سالگی به پیروان راه طریقت در تصوف پیوسته است. وی در اشعار عرفانی خود تاکید بسیاری بر رهایی از "من" کرده و "منیت" یا خودپرستی را ریشه نا بسامانی های بشر و جدایی از معنویت دانسته است. وی معتقد است که برای رسیدن به معشوق و وادی الهی علاوه بر تلاش فردی انسان به لطف الهی و راهنمایی بزرگان راه طریقت نیاز دارد. وی که در دنیای غرب کاملا نا شناخته مانده است نه تنها در بین ایرانیان بلکه در بین تمام فارسی زبانان، مقام و موقعیتی ممتاز در رده یا حتی برتر از بزرگانی چون سنایی، عطار و مولانا داشته، قابل توجه است که عارف بزرگی چون عطار از ابو سعید ابوالخیر به عنوان معلم روحانی خود نام برده است ابوسعید با تندروان و متعصبین مذهبی که می خواهند قرائت و برداشت خود را از کتاب آسمانی به مردم تحمیل کنند بشدت مخالف بوده در اشعار عارفانه خود بر آنها تاخته است ابوسعید همزمان با حکیم و فیلسوف بزرگ ابو علی سینا میزیسته است، و بر اساس داستانی که در مورد ملاقات این دو وجود دارد گفته میشود که پس از این ملاقات از ابن سینا سوال شد که "شیخ ما را چگونه یافتی؟" وی در پاسخ می گوید "آنچه ما میدانیم او میبیند." سپس همین سوال از ابوسعید میشود که "پور سینا را چگونه یافتی؟" ابو سعید میگوید: آنچه را او میداند ما میبنیم ------------------------------------------------------------
Sources:
Comments are closed.
|
Authorساقی Archives
May 2019
Categories |
RSS Feed